Творчество Лесной Мавки - страница 47

 Na ziołach krew —

 to słońce spada w las,

 jak złoty poraniony ptak.

 To las za tobą płacze w smutny czas!

 Tu każde drzewo, każdy krzak

 pamięta ciebie і do ciebie woła.

 Tu twoja ścieżka boli, boli…

 Jesienny deszcz — to tylko srebrny ptak,

 w samotnym niebie cicho, cicho woła.

 Spokoj na ziemie, w sercu і dokoła.

 Deszczowy czytam potajemny znak.

 Rozprawie skrzydła, jak jedwab, ułewa —

 to śiwy kruk, że ma tusiąc  już łat,

 w samotnym niebie o nadzieji śpiewa,

 kołysze senny, mokry biały świat.

 Ludzi nie słuchaj —

 ja nie umierła.

 Brate moj, synie,

 jak ci zostawić?

 Będzię jaskołkę

 pod twojim dachem,

 będzię ja trawę

 na twojich ścieżkach,

 wiatrem łagodnym,

 aniołem twojim.

 Ludzi nie słuchaj —

 ja nie umierła.

 Woła dzwon,

 boli dzwon.

 W lesie — czarnej nocy krok,

 na dzwonnicu wschodzi cudzy,

 na dzwonnicu wschodzi wrog!

 Niby serce, woła dzwon.

 Krwi nad lasem święty dzwon.

 Rwie powrozow żyły dzwon.

 Się chowa słońce w słonecznekach.

 Śiwieje ruda głowa dnia.

 Na starcze czarne dłonie ziemi,

 szorstki, popękani, łagodni,

 syn — słońce — rudu głowu chyli.

 Jak w zł otem morzu, w słonecznekach —

 aż po ramiona, aż do gardła —

 samotny idzie rudy malarz.

 On bol і piękność  całej ziemi

 umieśćił w swoje serce,

 nie większe od skowronca.

 Nie zobaczę wschod księżyca,

 nie zatańczę z młodym deszcziem,

 nie dośpiewam swojich wierszow,

 gorzkich, niby czarne wino…

 Ja nie zamykam swoje drzwi

 ni dla żebraka, ni dla wroga.

 Odwarte moje serce wam,

 niech jestem glupa і bezbronna.

 Ta szczerość płonie w mojej krwi —

 Ja nie zamykam swoje drzwi.

 Czerwony wiatr krzyżowych wojen.

 Ten głos minęłych dawnich czasow.

 Nadzieja. Bol. Pragnienie życia.

 Gitary struny naprężone,

 jak strzały tej odejszłej bitwy.

 Poeta pod przyceliem rampu,

 I spada cień, jak chore skrzydła.

 Moj zielony dom

 z oknem w dziwny las!

 Tam gdzie gospodarz —

 dobry czarodziej…

 Czarnę nocę znow

 szukam ścieżki tej.

 Ale spada czas,

 niby krew na śnieg.

 Nie ma  ścieżki tej,

 nie znajduję dom!

 Tylko stary pies,

 miły rudy pies —

 ach, psie łzy — na śnieg

 I na moju dłoń!

 Gwiazda w koronce gałężia —

 śpiewa bez głosu nad lasem,

 śpiewa  na dawniem języku,

 ktory ja jedna rozumiem.

 Gwiazda w koronce gałężia…

 Moje słowa —

 jak jagody

 jarzębiny

 w krwawych łzach.

 Słowo jasne

 spadnie w ziemiu —

 czy to zroscie,

 czy to zgine.

 Jarzębina, jarzębina!

 Mi zostanie po nich tylko

 gorzecz na wargach.

 Czerwona paproć.

 Wilcka ścieżka

 potajemna.

 Śilniej od zmartwienia,

 Śilniej od śmierci

 ziemia rodzie źrodło,

 dzikie źrodło

 srebrno śpiewa.

 Żywa woda

 łaska dłoni.

 W białym niebie

 krzyżyk ptaka.

 Brzeg samotny.

 Śiwe morze

 psem  łagodnym

 liże dłoni.

 Po wrzesniu woła jarzębina,

 szałona moja, młoda, dzika —

 w czerwonym szalu Eurydyka,

 gdy drzwal-Orfeo jej ućina.

 Drżą gwiazdozbiory jagod krwawych,

 za wiatrem lecią skrzydła ognia.

 Zielony wiatr… W żałobne trawy

 się chyli, cicha і samotna.

 Weselne swięto na polanie,

 zielony wiatr jak mocne wino.

 Dziewanna piękna, jarzębina,

 przed panem młodym na kołanach.

 Kochany, zabiej! Mnie po życiu

 nie żal. Nad nami, zobacz, teraz

 podnosi niebo straszny wieniec —

 siekieru młodego księżyca.

 Gwiazdy zbładly, krzycze kogut,

 czas mnie iść w daleku drogu —

 w czarny las, gdzie kwiat paproci

 ogniem śłepie ludzki oczy,

 gdzie, jak szary cień, wilczyca

 bronie mi, dąbrow caricu.

 Napisz do mnie list

 literami srebrnego deszczu

 na stronice nieba.

 Odpowiem ci

 szeptem opadłego liśćia,

 ktore płynie po jasnym strumieniu,

 niby dziecięcy papierowe okrętki,

 poszukać kraj, gdzie żyje nadzieja.

 Co zostanie po mnie?

 Zło czy dobro? Zmartwienie czy miłość?

 Słońca wschod w ludzkiem sercu

 czy noc obłąkana, drapieżna?

 Bardzo chcem dobry śład pozostawić na ziemi.

 Moje drzewo maliutkie wam daje nie gorzki jagody.

 Nie złamujcie gałężek,

 nie mowcie, że wilcki jagody,

 że dusza moja czarna, nieludzska

 I dzień moj to noc.

 Co zostanie po mnie?

 Czyste  źrodło zaśpiewa